Iedereen vindt zijn of haar beroep bijzonder. Of je nu in de tuinbouw werkt, voor de klas staat of taarten bakt; iedere sector heeft zijn charmes. Maar vandaag wil ik een pleidooi houden, niet voor mijn eigen job, maar respect en waardering vragen voor alle duizenden mensen die in de gezondheidszorg werken. Omdat verplegen echt wel wat meer inhoudt dan lijf en leden wassen. Eigenlijk staan we er te weinig bij stil. Tot er plots iets gebeurt in je kleine kringetje.

Wat hun vak zo bijzonder maakt -hoe cliché het ook klinkt-, is het werken met mensen. Ze zien letterlijk nieuw leven geboren worden en ze zien mensen doodgaan. En tussen het leven en de dood zit nog een hele reeks gebeurtenissen. Droevige gebeurtenissen zoals kanker, jonge mensen die plots in een rolstoel terechtkomen of mensen die langzaam maar zeker moeten accepteren dat ze niet meer het leven kunnen leiden zoals ze dat gewend zijn. Maar er juist dán zijn voor die mensen, en de dankbaarheid van patiënt en familie, dat maakt hun werk zo bijzonder.

En waar ze uiteindelijk allemaal het liefste naar toe werken, dat is mensen weer beter maken. Of om hen een zo aangenaam mogelijk leven te laten leiden. Het doet goed om te horen dat iemand na maanden behandeling er weer bovenop geraakt. 'En dat allemaal dankzij de zorgen van die geweldige zusterkes.'

We kunnen er niet omheen. In de zorg is er nog genoeg werk. En een toenemende vraag naar zorg betekent een toenemende vraag naar goed personeel. Dus moeten we nieuwe mensen laten weten dat ze met open armen worden ontvangen in de zorg. Want dat is letterlijk en figuurlijk zo.

Op 12 mei, de geboortedag van Florence Nightingale, wordt de Internationale Dag van de Verpleging gevierd. Laten we deze dag dit jaar niet geruisloos passeren en er een speciale van maken met respect voor alle duizenden verzorgenden. Ze verdienen allemaal een dikke zoen.

Carien Neven
Secretaris ACW-Limburg