Boodschap van Rik Bloemen, voorzitter beweging.net Limburg
Jaarlijks rond Hemelvaartsdag viert de Christelijke Arbeidersbeweging, samen met al zijn partners, RERUM NOVARUM, een herdenking van de encycliek van Paus Leo XIII, waarin hij – vandaag 132 jaren geleden – pleitte voor het recht op een rechtvaardig loon, het recht op eigendom en voor solidariteit met de zwakkeren. Daartoe pleitte hij voor vrijheid van verenigingen en het oprichten van vakbonden.
Foto's © Mine Dalemans
Op 1 mei claimen socialisten – en intussen andere partijen – het FEEST VAN DE ARBEID, een dag waarop strijdpunten worden gelanceerd die ons vandaag de wenkbrauwen doen fronsen. Hoe moeten we anders de basisbanen begrijpen (een aanval op de werkloosheidsuitkeringen) of de ingreep op het groeipakket en studietoelagen (betaal de kinderopvang rechtstreeks en zorg dat de scholen hun uitstaande facturen betaald krijgen)?
Het is minstens verbazend dat de verworvenheden van onze geroemde sociale zekerheid aangetast worden.
Vele mensen horen we zeggen: “Er is toch iets aan de hand in onze samenleving”.
Natuurlijk denkt men terug aan de nog steeds niet verwerkte coronaperiode:
- toename van eenzame senioren die Tele-onthaal bellen;
- jongeren die nog steeds ondersteuning behoeven in hun schools en sociaal leven;
- de confrontatie met de gruwel van de oorlog in Oekraïne;
- de impact van de stijgende energie- en voedselprijzen op ons dagelijks leven;
- de klimaatproblematiek over de ganse wereld;
- de stroom van vluchtelingen en de gebrekkige opvang, zelfs in ons eigen land (zie de campagne van 11-11-11: ‘woorden maar onvoldoende daden’).
Wie niet meekan is gezien en krijgt vaak nog zelf de schuld.
Het maakt mensen bang, onzeker. Het doet mensen terugplooien op zichzelf, in hun eigen cocoon. Men voelt zich alleen, in de steek gelaten. Men kan niet meer slapen (overmatig gebruik van slaapmedicatie), men eet niet gezond (dreigende obesitas), men installeert op elke hoek camera’s (niets ontsnapt aan het oog van Big Brother).
Of nog erger: men verdraagt niets meer van de andere: jongeren vechten op het treinperron met dramatische gevolgen, schutters ledigen wild om zich heen hun wapens met vele onschuldige slachtoffers, wraakacties en ongepaste uitlatingen op de sociale media, …
Wat is het antwoord op dit alles: brood en spelen!? Eetfestijnen zitten in de lift (bekijk de kook- en bakwedstrijden op TV), massaspektakels scoren hoog (Studio 100 en volg de komende festivalzomer), competities kennen geen grenzen (wie wordt kampioen, wie is de snelste, de sterkste, de slimste, de rijkste?).
Wie niet meekan is gezien en krijgt vaak nog zelf de schuld. Je staat dan moederziel alleen. In ‘betere’ tijden kon je nog terugvallen op het middenveld: jouw vereniging waar je lief en leed kon delen met lotgenoten, waar je samen optrok om de samenleving te verbeteren.
Ook in dit middenveld is er iets aan de hand.
Als Christelijke arbeidersbeweging willen we mensen blijven verbinden om deze samenleving rechtvaardiger, verdraagzamer, en beter te maken.
Socio-culturele verenigingen zoeken een weg om terug opgestart te geraken na corona. Verenigingen in de non-profitsector smeken om nieuwe bestuurders. Vakbonden worden onderuitgehaald in processen à la Delhaizes. Een grote autofabrikant (Nedcar) sluit zonder ommezien de deuren met meteen 3000 werklozen als gevolg. De kerken lopen leeg, wegens tekort aan voorgangers of wegens tekort aan geloof? Is religie nog verbindend?
Als Christelijke arbeidersbeweging willen we mensen blijven verbinden om deze samenleving rechtvaardiger, verdraagzamer, en beter te maken. Daarvoor hebben we mensen nodig die verantwoordelijkheid willen dragen, die niet met zich laten sollen en opkomen voor de andere, vooral zij die het moeilijker hebben om mee te kunnen.
Om deze verantwoordelijke mensen te vinden is er echter een belangrijke voorwaarde: zij dienen gerespecteerd en gewaardeerd te worden in hun engagement. Dat is anders dan een overheid die alles meent te kunnen regelen voor de individuele burger, soms zelfs onder het mom van zogenoemde nieuwe burgerparticipatie. Het wantrouwen in de politiek of nog erger, de apathie van de burger ten aanzien van de politiek, is hiervoor een belangrijk signaal.
Het antwoord van de overheid? Breng de middelen bij het lokale beleid, dicht bij de burger. De lokale overheid kent de zorgen en de noden van de burgers, weet ermee om te gaan! Dat die middelen vaak over complexe projecten worden verdeeld en dus niet structureel zijn, dat de lokale overheden onvoldoende bemand zijn met experten in de vele levensdomeinen, wordt over het hoofd gezien. Getuige de wens van vele lokale besturen om te fuseren tot grotere entiteiten….
Niet alleen, maar samen kunnen we van Limburg een warme, open en verdraagzame samenleving maken.
Met vele partners uit het maatschappelijke middenveld hebben we bekomen om LIMBURG te behandelen als één behapbare entiteit. Ook al blijft bij sommigen de drang naar drie subregio’s, toch ervaren we in vele sectoren een grote behoefte aan gecoördineerde samenwerking. Denken we maar aan de sociale huisvesting: vanaf 1 juli zal WIL de 19 Limburgse huisvestingmaatschappijen en sociale verhuurkantoren onder één bestuur brengen, weliswaar bestuurd door politici. Afstemming met het middenveld zal nodig zijn, zoniet zal elke WIL-bestuurder een oratio pro domo, of juist niet, aangaan. Afstemming over waar bijbouwen zal met alle Limburgse gemeentebesturen en andere stakeholders samen moeten gebeuren als we het aantal sociale woningen in Limburg willen optrekken om de wachtlijsten weg te werken.
De versnippering in de (geestelijke) gezondheidszorg mag een ander voorbeeld zijn waar behoefte is aan goede afstemming op provinciaal vlak. Eveneens de werking van de eerstelijnszones. Eveneens de uitwerking van een nieuw armoedepact. Eveneens de natuurparken, de kinderopvang…
Onze gouverneur heeft de nood aan afstemming begrepen. Samen met de Limburgse burgemeesters wil hij tot goed overleg en afstemming komen. Dat gemeentes, grotere en kleinere, solidair zullen moeten samenwerken met de inzet van coördinerende experten en ‘gedocumenteerde’ gesprekstafels (denk aan de toenmalige LISO, die Limburg als één geheel ondersteunde) is een conditio sine qua non.
Laat de burger niet alleen, laat het middenveld participeren, zet in met expertise…
Niet alleen, maar samen kunnen we van Limburg een warme, open en verdraagzame samenleving maken.
Rik Bloemen
Beweging.net Limburg
Voor foto's van deze Rerum Novarumviering: klik hier.
