Vorige week mocht ik jureren tijdens de Battle Pitch van het departement Social Work van de hogeschool PXL. We evalueerden groepsprojecten van laatstejaarsstudenten rond innoverend maatschappelijk werk. Wat me bovenal opviel was dat verschillende groepen met apps aan de slag gingen. Apps voor eenzame senioren, apps voor noodlijdende kinderen, een internetplatform voor sociale huurders en zelfs een ‘TABOEkje’ voor jongeren om taboes te lijf te gaan.

Leuk. Maar toch. Wordt sociaal werk op afstand, ’tele-social-work’, het innovatieve maatschappelijk werk? Gaan we virtueel? Moeten we in ICT investeren en niet meer in mensen? Als maatschappelijk assistent in hart en nieren -eens MA, altijd MA!- bekroop me een ongemakkelijk gevoel bij die nieuwe hulpverlening op afstand, bij al die sociale werkers die meer bezig zijn met het ontwikkelen van apps, online platforms, e.d., waar verzorgenden, leraars en CLB-medewerkers mee aan de slag moeten.

Intussen lopen steeds meer mensen risico op maatschappelijke problemen en hebben hulp nodig om aansluiting te vinden in onze samenleving. Zij hebben het echte sociaal werk harder nodig dan ooit. Met sociale werkers in het veld, dichtbij hen, met de botten aan. Sociale werkers die ervoor zorgen dat deze mensen opnieuw participeren in de wijk of weer aan het werk of naar school gaan. Of, als ze daar nog niet aan toe zijn, die ervoor zorgen dat participatiedrempels weggenomen worden. Sociale werkers die de ander helpen een sociaal netwerk op te bouwen, al dan niet via vrijwilligers.

Het is de taak van de sociaal werker om alle formele en informele initiatieven te kennen. En om leemtes met de mensen zelf op te pakken. De sociaal werker kent de mensen uit de wijk en hun capaciteiten en gebreken. Tenminste, als hij een goede sociaal werker is die ook de uithoeken van de wijk opzoekt en niet alleen de vergaderzaal. Die niet alleen in ‘cyberspace’ present is. Sociaal werk leren kan misschien vanop afstand, het doen zeker niet.