Lang geleden gaven ze me thuis het volgende mee bij mijn eerste stappen in de wereld: werk hard, doe goed en onderscheid je. Maar een hoge prestatiemotivatie is dezer dagen allang niet meer voldoende. Je moet vooral met de goede dingen bezig zijn; het gaat om de effectiviteit. Een paar jaar geleden kreeg ik nog te horen dat een mens moet oppassen voor suboptimalisatie: ‘Goed is goed genoeg’.

Thumbs up (flickr.com - Anthony Kelly)

Nu lijkt het er op dat goed niet goed genoeg meer is. Want goed, dat is de concurrent ook. En van die concurrent moet gewonnen worden, dus je moet eenvoudigweg beter zijn. Je zult op zijn minst op één of meer punten moeten uitblinken. Het moet altijd maar groter, langer, hoger, sneller, innovatiever, ... zijn. Ondernemers laden de rugzakjes van hun werknemers elke dag vol met ballast. Met opdrachten, financiële en operationele doelstellingen, te behalen quota’s, verbetertrajecten en vooruitzichten. Want de resultaten die jij en je collega’s nastreven, kunnen altijd maar meer en beter.

De lat kan, nee móet steeds hoger. Je opdracht luidt eenvoudig: “Van good tot great”. Tina Turner vertolkt de absolute winnaarsmentaliteit heel overtuigend met “We´re simply the best!”. Wij denken tegenwoordig dat alles moet kunnen. Wij zijn massaal perfectionisten geworden. Als je iets niet kunt, moet je het even leren. Of gewoon keihard gaan geloven dat je het kunt en dan kun je het toch. Doe je dat niet, dan ben je een loser.

Altijd die overtreffende trap. Goed, beter, best. Maar is dat altijd de beste benadering?
Laten we de dingen maar eens eerst opnieuw gewoon goed doen. Simpel. Dan wordt alles vanzelf beter. Wij zijn allen kleine kwetsbare wezens, met slechts 1 batterij, waar we het mee moeten doen, die eindig is en die we niet keer op keer zullen kunnen herladen. Bij de jeugdbeweging hadden we het wel begrepen als we samen zongen:


“Goed-zo, goed-zo, Goed-zo-zo!!”

Carien Neven
Secretaris beweging.net Limburg