Echt waar. Ik had me voorgenomen om het niet meer te doen, om geen vragen meer te stellen bij het reilen en zeilen van de VDAB. Tot ik vorige week een uitnodiging kreeg voor een van hun gratis bijblijfsessies voor werkgevers. Ook in deze sessie behandelen ze een “hot item”. Deze keer krijg ik als werkgever antwoorden op prangende vragen als: ‘Waar moet je op letten vooraleer je iemand ontslaat?’, ‘Hoe bouw ik een ontslagdossier op?’, ‘Is opzeg met vrijstelling van prestaties interessant?’, en toppie: ik mag zelfs mijn eigen cases meebrengen.
Zo’n aanbod krijgen van de VDAB, dé dienst die werkzoekenden aan het werk moet helpen, doet mijn hart een slag overslaan. Ik bleef er mijn hoofd over breken: ‘Waarom investeert de VDAB hierin? Om meer werklozen te creëren? Zodat de VDAB zelf meer werk heeft? Of om hun duit in de besparingszak te doen? Want werknemers die ontslagen worden, krijgen vaak geen uitkeringen. Als deze ontslagen dienen om iemand anders aan te werven, kan de VDAB natuurlijk een ander aan het werk helpen ...
De kip en het ei?
Het bleef op mijn maag liggen tot ik een paar dagen later de recentste blog van Fons Leroy las, de grote baas van de VDAB. Tussen al de moeilijke woorden zat de boodschap dat de arbeidsmarkt eigenlijk een te klein personeelsverloop kent omdat werknemers zich vandaag bijzonder onzeker voelen en ze liever kiezen voor een vast contract. En dus verkiezen werknemers de vertrouwdheid van de huidige werkplek boven de onzekerheid van een nieuwe. Je zou voor minder met al de regeringsmaatregelen die men zonder overleg neemt.
Maar volgens Fons houden we zo de rigiditeit van de arbeidsmarkt wel in stand, want nieuwkomers kunnen niet instromen in nieuwe banen omdat zittende werknemers te lang blijven zitten.
En toen viel mijn ei. Eigenlijk helpt de VDAB de bazen hun naar zekerheid snakkende werknemers na hun ontslag de sprong te laten maken naar een nieuwe uitdaging. Met welgemeende bijblijfsessies om mensen te ontslaan.
De omgekeerde wereld.
Carien Neven
Secretaris beweging.net Limburg
