Fluitende vogeltjes, zonnestralen, de eerste bloemen. De lente brengt mijn terras tot leven. Ik zie het begin van een fabel. Er vliegt en kruipt langs alle kanten iets voorbij. Urenlang schuifelt er een colonne mieren over het beton. Mijn blik valt op eentje die iets groots meesleurt. Andere houden het kleiner, sommige dragen niets. Over de hele lengte van mijn terras bewegen ze, niks dat hen tegenhoudt. Pure focus. Door de krachten te bundelen verzetten ze bergen voor de kolonie.

En dat doet me aan Limburg denken. Hebben we ons in het verleden niet te dikwijls uit het verband laten spelen? Zijn de verschillende spelers in de arena van de Limburgse economie niet vooral met hun achterban bezig? En met het deel van de koek dat verdeeld moet worden? Met de grootte van de lepel waarmee men in de pot wil roeren? Dreigen we als een verdeelde provincie naar buiten te komen?

Mieren moeten we zijn. Klein en groot samenwerkend met een doel. Iedereen naar zijn vermogen maar voor het geheel. Samenwerking is de enige oplossing als we succes willen boeken in onze strijd tegen (jeugd)werkloosheid, voor meer jobs en welvaart. Om vorm te geven aan onze toekomst, om als provincie te overleven.

Wij moeten allen over onze eigen schaduw heen springen en met organisaties uit andere sectoren als één blok zoeken naar gemeenschappelijke belangen. Naar een gemeenschappelijke strategie ook, in plaats van ons dood te staren op de eigen organisatie. En dat, vrees ik, is net wat iedereen aan het doen is nu de broeksriem wordt aangetrokken. Ook politici en hun partijen, met de verkiezingen in het vizier. Terwijl zij de sleutel tot samenwerking in handen hebben.

Gebruik die sleutel, ga samen zitten met het werkveld, werk samen, denk aan het geheel.

De jongerenorganisaties hebben de Limburgse lente alvast gevoeld en hebben zich verenigd in het Jongeren-SALK-Platform. Nu de beleidsmakers nog.

Carien Neven
Secretaris ACW-Limburg