In het Maximiliaanpark in Brussel gaat achter ieder gezicht een onverteld verhaal schuil. Visie-redacteur Kasper Goethals sprak met vluchtelingen en vrijwiliggers. Ze vragen om hen een kans te geven: 'Wees niet bang van ons, alsjeblieft'

Yaser, Ibrahim en Ahmed (v.l.n.r.), komen uit Aleppo in Syrië en kennen elkaar van de universiteit. Ze waagden hun leven in de lange reis naar Europa en vonden elkaar in Brussel terug. Yasers jongere broer, Ahmed (rechts), kwam pas deze week aan. ©Johannes De Bruycker

Ibrahim (22) en Yaser (22) kennen elkaar van de universiteit van Aleppo. Ze groeiden op in dezelfde stad op en kenden weinig zorgen. ‘We speelden tikkertje op straat’, zegt Ibrahim met een glimlach. Ze maakten hun ouders trots. Ibrahim ging geneeskunde studeren, Yaser economie. Tot de oorlog uitbrak. ‘Nu zijn de straten rond hun huis kapotgebombardeerd, de muren zitten vol kogelgaten. We zagen gevechtsvliegtuigen die de lucht doorkruisen en we hebben mensen zien sterven op straat.’

Wanneer besloten jullie te vluchten?

Ibrahim: ‘We hadden nooit gedacht dat we naar Europa zouden komen. Maar op het einde was het te veel. Wat we als kind vanzelfsprekend vonden, verdween uit ons leven. We wisten niet meer zeker of er drinkbaar water zou zijn. We wisten niet zeker dat de lichtschakelaar nog een nut zou hebben. We wisten niet zeker of we er ’s avonds nog genoeg eten op tafel zou staan om met ons gezin te verdelen. We wisten niet zeker of we konden blijven studeren. Onze ouders konden het ons niet beloven. Ze vroegen ons te vluchten naar een veilige toekomst. Ze wisten dat we niet veilig zouden zijn. Ze wisten dat we thuis konden sterven en dat we onderweg konden sterven. Dan is het beter onderweg te sterven, want dan sterven we met hoop.’

Hoe zijn jullie hier terecht gekomen?

Yaser: ‘Nadat we zeven maanden in Turkije in een vluchtelingenkamp hebben gewoond, zijn we vertrokken. Er was niet genoeg te eten en we voelden ons niet veilig. Ik heb een smokkelaar heel veel geld betaald om met een vals paspoort naar Italië te vliegen.’

Ibrahim: ‘Ik ben van Turkije met de boot naar Griekenland gegaan en ben daarna over land verder getrokken. Door de Balkanlanden, langs Hongarije, Oostenrijk en Duitsland. Het was een hele opluchting toen we elkaar in België terugvonden.’

Wat zouden jullie zeggen tegen mensen die bang zijn van jullie komst?

Yaser: ‘Wees niet bang, alsjeblieft. Wij zijn gekomen om verder te studeren. We willen graag ons diploma halen en we zijn België dankbaar. We willen niet bedelen om brood en willen niet aangewezen zijn op anderen voor een dak boven ons hoofd. Als God het wil kunnen we zien dat ons leven vooruit gaat. Zoals jongens in België dat ook willen.

Izzeldin Allolo kwam vijftien jaar geleden naar België na de vroege dood van zijn vader: ‘Ik woon in Sint-Niklaas. In mijn vrije tijd kom ik naar Brussel en help ik de vluchtelingen vertalen.’ Hier ontmoette hij Syrische vluchtelingen die uit dezelfde stad komen als hij. Hun verhalen doen hem verdriet. ‘Ze vertellen over totale vernietiging.’ ©Johannes De Bruycker

Een arts in het Maximiliaanpark in het geïmproviseerde veldhospitaal van Dokter van de wereld. Hij vertelt dat de patiënten vooral last hebben van klachten aan de luchtwegen, maar er zijn ook allerlei andere kwalen en ziektes die dringende hulp nodig hebben. ©Johannes De Bruycker

Ahmed is zestien jaar. Hij is om zes uur opgestaan om in de rij te gaan staan voor de Dienst Vreemdelingenzaken aan het Maximiliaanpark. Hij is alleen, zonder zijn ouders, van Iraq naar België gekomen. Hij woonde dichtbij Mosul een stad in het noorden van Irak die door de terreurgroep IS wordt gecontroleerd. Hij is hier nog maar een paar weken en spreekt al een mondje Nederlands. Hij heeft een afspraak om 9u30 om een voogd toegewezen te krijgen. ©Johannes De Bruycker