De Adventskrans

In december is het koud en donker.
We kijken uit naar licht.
We dromen van warmte en verbondenheid tussen mensen.

Christenen willen elk jaar bewust toeleven naar Kerstmis.
Telkens weer herdenken ze de geboorte van Jezus van Nazareth,
in blijde verwachting zijn ze.
Advent noemen ze die tijd, want ‘Hij komt’.

Een sterke tijd,
waarin ze nog intenser bouwen aan een wereld zonder uitsluiting, zonder armoede.

BRON: Mia Verbanck, intro van ‘Vragen en meegaan’, het Tekstenboekje van Spoor Zes 2012

Ik wil nu geven

Arme mensen zijn beschaamd omdat ze arm zijn.
Ik zag de schaamte in de ogen van de vrouw.
Haar kinderen maakten lawaai.
De man keek hulpeloos en trachtte zich een houding te geven.
Schaamte is heel erg.
Het verlamt alles, je kunt niets meer, je bent niets of niemand.
Mensen die veel geleden hebben, weten dat.
Ik zat wat rond te kijken aan een hoek van de rommelige tafel en deed zo rustig mogelijk, zonder vragen te stellen die pijn deden.
Toen moest ik verder.
‘Ik heb nog enkele boodschappen te doen,’ verklaarde ik,
‘ze hebben me gevraagd een potje confituur mee te brengen.’
Blij rukte de vrouw de kast open.
‘Hier’, zei ze, en ze drukte me en mooie rode pot in de hand.
Ik aarzelde even, meer ontroerd dan weigerend.
‘We hebben al zoveel moeten krijgen,’ zuchtte de vrouw.
‘Ik wil nu géven.’

Thuis heb ik het verteld, toen ik de confituur op tafel zette.
Met grote eerbied hebben we die middag onze boterhammen gesmeerd.

BRON: Karel Staes, ‘Goede woorden. Om even bij stil te staan’, Lannoo

Solidariteit

Advent vieren, kerstmis voorbereiden…

Om nieuwe ogen.
Om nieuwe gedachten.

Om nieuw gehoor.
Om nieuwe verbondenheid.

Om nieuwe handen.
Om nieuwe verantwoordelijkheid.
 
Om nieuwe hoop.
Om nieuwe afspraken.

Om nieuwe visie.
Om nieuwe plannen.

Om nieuwe vergezichten.
Om nieuwe uitwegen.

Om nieuwe durf.
Om nieuwe stappen.

Om een nieuw 2013.
 
BRON: Carlos Desoete, in ‘Naam die zin is van ons Leven’