Zondag, (te) stil in huis. Waar is ze nu? Hoe vergaat het haar? Slechts twee weken geleden genoten mijn dochter en ik nog van een heerlijke zondagsbrunch in de Aroma in Hasselt. Voor haar vertrek wilde ze zich nog een keer laten verwennen op de plaats waar ze het afgelopen jaar zo hard had gewerkt om haar reis- en studiebudget te bekostigen voor haar tweede semester in het buitenland.

Haar Erasmuservaring vorig jaar, aan de Universiteit van Salamanca, had haar de ogen geopend en overtuigd van de voordelen van buitenlandse studies. Haar horizon ging open. Ze leerde denken in een andere taal, leven in een andere cultuur. Ze werd onafhankelijker, kreeg interculturele competenties en stapte uit haar kader. En dat smaakte naar meer.

Haar zoektocht naar een nieuwe universiteit dreef haar naar Chili. Voor mij, trots maar toch ook een beetje ongerust, is dat onbereikbaar ver weg, aan de andere kant van de planeet. Voor haar is het slechts een nieuwe uitdaging ver. Intussen is het twee weken geleden dat ik haar uitwuifde.

Zoals zoveel ouders met kinderen op kot of in het buitenland wordt mijn ongerustheid getemperd door de sociale media. Ik check elke dag enkele keren op Facebook of ze toch niet even online is geweest, een stil maar geruststellend teken van leven. Op WhatsApp vertelt ze op vaste tijdstippen over haar avonturen, haar nieuwe toekomstplannen, haar droom om bij de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties te gaan werken. Dat we ooit samen de armoede in Afrika hebben gezien, is ze nooit vergeten. Volgend jaar, voor haar thesis, wil ze een paar maanden veldwerk in Oeganda of Benin doen, zo leerde ik deze week.

Nu, alleen aan tafel, verwonder ik me over haar drive, dadenkracht en onafhankelijkheid die zo typisch zijn voor de nieuwe generaties. De wereld is hun thuis. Hun dromen ondersteunen, de vreugde hen te zien groeien, daar kan de stilte in huis en de onrust in ons hart niet tegen op. Denk ik.

Carien Neven
Secretaris beweging.net Limburg en moeder